‘Babamla Oturup Konuşamıyorum, Huysuz ve Sinirli Biri’

Anne baba hakkının bilincindeyim elhamdülillah. Onları başıma taç edesim geliyor. Fakat hocam bunu beceremiyorum. Babam çok huysuz. Yıllardır iki cümleyi üç edemedik. Üçüncüsü mutlaka kavga oluyor. Hemen her şeye sinirleniyor ve konuşturmuyor. Derdimizi anlatamıyoruz oturup bir baba evlat muhabbeti yapamıyoruz. Kızılmayacak konular bulup konuşalım diyoruz yine kızacak bir şeyler bulup yapıyor yapacağını. Durum böyle olunca da biz evlatlar olarak babamızla fazla muhabbet etmemeyi yeğliyoruz. Hocam resmen babanın varlığında yokluğunu yaşıyoruz yani. Eve gelen misafirleri bile azarladığı kızıp evden kovduğu oluyor ki derecesini anlayın diye söylüyorum. Demem o ki babamızla mesafe koyup pek konuşmamamız onun hakkına tecavüz müdür bize günah mıdır?
Anneme gelince aşırı korkak. Özellikle babamın siniri bunun nedeni olsa gerek. Evlenecek yaşa gelmemize rağmen sanki hiç evlenmeyecekmişiz gibi ilgisiz. Bir kere bile sormadı oğlum kız bakalım mı diye. En azından biz Anadolu’da anaların bu konuda çırpınışlarını gördük ve özeniyoruz. Bu konuda babam da pasif. Bir kız buldum ana evleneceğim ne dersin dedim bir keresinde. Bana dediği şuydu 'biz hiç bir şeye karışamayız (maddi anlamda) aranızda borcu harcı anlaşın evlenin.' Bu böyle olur mu hocam ne buyurursunuz?