Aileme bakmak zorunda mıyım yoksa sadece kendi hayatımdan mı sorumluyum?
Hocam ben yirmi sekiz yaşında bir hanımım ve evli değilim. Allah'a şükür annem babam hayattalar ve dört kardeşiz. Ben senenin çoğunluğunda ailem ile bazen de bekâr abim ile kalıyorum. Çocukluğumdan beri kardeşlerime ablalık değil neredeyse annelik yaptım. Onların psikolojik durumlarıyla ve gündelik işleriyle genellikle ben ilgilendim. Ailemdeki herkesi ben toplamaya çalışıyorum. Onlara dini eğitimi bile ben vermeye çalışıyorum. Benden başka hiç kimse hiçbir şey için çabalamıyor. Kendime ait bir hayatım yok. Bundan çok yorulmuş ve bunalmış durumdayım. Bu kadar şeyin içinde birde kendimi hem dini hem de diğer konularda yetiştirmek için çabalıyorum. Ama son zamanlarda bu yük bana ağır gelmeye başladı. Ne evliliğe ne de çocuklara karşı kendimi sıcak hissetmiyorum. Sorum şu hocam ben ailemi kurtarmak zorunda mıyım? Yoksa sadece kendi hayatımdan mı sorumluyum?
Size kim dedi kardeşlerinize anneliğe soyunun diye. Anne babanız hayatta değildi de siz mi mecbur kaldınız? Sınırlarınızı aşmışsınız. Aile içerisinde rolünüzü değiştirmeyin. Ablalık annelik değildir. Bahsettiğiniz çabayı kendi yuvanıza göstereceksiniz. Biraz geri çekilin. Enerjinizi toparlayın. Hayatın daha başındasınız. Müstakbel kocanıza ve yavrularınıza sarf edeceğiniz enerjiyi şimdiden tüketmeyin. Endişelenmenize gerek yok. Abla gibi davranmaya başlarsanız evlenme konusunda özgüveniniz tekrar gelir. Kimse yıpranmış, içi çökmüş bir kadınla evlenmek istemez. Dolayısıyla kendinizi yenileyin. Başaracağınıza inanıyorum.