Video Fetva

Çocuk ve oyun

8013
09.03.2012

Çocuk ve oyun

Çocuk ne kadar tabii büyürse, fıtratından uzaklaşmadan, doğal bir ortamda büyürse o çocuğun fıtri bir inanç olan İslam’a uyumlu yaşaması da o kadar kolay olur. Çocuğun en tabii, en fıtri ihtiyaçların-dan biri oyundur, eğlencedir. Çocuklarımızın belli yaşa kadar oynamaları, eğlenmeleri dinimizin kesinlikle yasaklamadığı, bilakis teşvik ettiği teminat altına aldığı şeylerdendir. Nasıl oyun ve çocuğu biz ayrı ayrı şeyler düşünebiliriz ki, Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem efendimizin mescidinde, O’nun gözleri önünde ashab-ı kiramın çocukları oyun oynadılar. Cebrail aleyhisselamın geldiği, meleklerin hazır bulunduğu bir mescitte, vahyi indiği mescide oyun oynayan çocuk… Evet, sevgili peygamberimiz aleyhissalatu vesselam, camilerde namaz esnasında çocukların huzursuzluk yapmasına karşı ikazda bulunmuştur. Ama bu ikaz çocuklara ve çocukların oyun oynamalarına değildir. Camilerin, mescitlerin mehabetini, ibadet huzurunu korumak zorunda olan büyükleredir bu ikaz. Bu da çocuklarınızı camilere yaklaştırmayın, çocuklar camilerde bulunmasın şeklinde değildir. İbadet esnasında, namaz esnasında çocuklarımıza sahip olun anlamındadır. Çocuk ve oyun tabii bir ortamda, fıtratın hükümran olduğu bir ortamda kesinlikle iki şey değildir. Çocuk ve oyun tek şeydir, oyunsuz çocuk doğal büyümüş çocuk değildir. Bu nedenle dini bir hüküm olarak oyunla çocuklarımızın arasının açıl-maması gerektiğini, çocuklarımızın oyuna doymaları gerektiğini, en azından belli bir yaşa kadar oyun-la büyümeleri gerektiğini bilelim. Ama 5 yaşında bir çocuğun oyun ihtiyacıyla 14 yaşında 15 yaşında bir çocuğun oyun ihtiyacı elbette aynı değil. Yaşı ilerledikçe, yeni yeni eğitim sorumlulukların çocuğun omzuna bindirildikçe oyun kendiliğinden azalacaktır zaten. Ama reşid oluncaya kadar yani 15-16 yaşlarına gelinceye kadar çocuk ve oyun seviyeli, dengeli, ölçülü olsa da oyun vardır. Burada mü’min anneler, mü’min babalar ve mü’min mürebbiler olarak bir husus dikkatimizden kaçmamalıdır; oyun sadece vakit geçirmek için değildir çocukta. Oyun iyi bir eğitim aracıdır. Aynı zamanda oyunla eğitim görmektedir çocuk. Bunun için çocuğun akidesine zarar verecek oyunlar, ibadet düşüncesini kaldıracak oyunlar çocuklarımızın oynadığı oyunlar olmamalıdırlar. Çocuğumuzun eğlencelerinde buna tele-vizyon-bilgisayar gibi nimet ve nikbet olabilecek yani iyi ve kötü yönü bulunabilecek bütün imkanları da dâhil ederek söylüyorum. Çocuklarımızın oyun ve eğlencelerinde onların imanını zedeleyecek şeyler bulunmamalı, bir. İki; çocuklarımızı oyunperest haline getirip yani sınırsız ve ölçüsüz bir oyun-la, eğlenceyle vakit geçirecek hallerde bırakmamak gerekir. Üç; -en önemli husus- erkek çocukları-mızı kızlaştıracak, kız çocuklarımızı da erkekleştirecek yani fıtrata ters düşmüş oyunlar, filmler, eğlen-celer zararlıdır. Erkek çocuğumuz bebekle oynamamalıdır. Kız çocuğumuz da tabancayla oynamamalıdır. İkisinin de seyrettiği filmler onların erkekliğini ve kızlığını ters yöne çevirecek, kız erkekler yetiş-tirecek erkek kızlar yetiştirecek mantığa sahip olmamalıdır. Annelik babalık, öğretmenlik, hocalık, mürebbilik bu külfetin altında kalmamanın adıdır.

Nureddin Yıldız