Çocuğumuz olmadığı için tedaviye devam etmeli miyiz yoksa artık bırakmalı mıyız?
Hocam, kocamın çocuğu olmuyor. Eşim her türlü tedaviyi kabul etti, hatta ameliyat da oldu. Yaşımız genç olmasına rağmen Allah henüz nasip etmedi. Bu bir yıl içinde çok yorulduk, çok üzüldük. Tedavilere devam ediyoruz ve bir gün Allah’ın bana da anneliği nasip edeceğine hep inanıyorum. Her ne kadar durumumuz imkânsız gibi görünse de bazen gönlüm kırılıyor, üzülüyorum. Bazen de "hayırlısı böyle" deyip tevekkül etmeye çalışıyorum.
Bu süreçte hiç boşanmayı düşünmedim ama bazı bilenler bu durumu dile getirdi. Kimseye açmadım bu durumu. İçimden bazen "Annelik gibi güzel bir nimeti hak etmeyecek ne yaptım?" diye düşünüyor, isyan edecek gibi oluyorum ama hemen tövbe edip kendime geliyorum.
Hocam, siz olsanız nasıl davranırdınız? Tedavilere devam etmeli miyiz, çabalamaya değer mi yoksa pes mi etmeliyiz? Allah rızası için bir yol gösterir misiniz?
Bu durumu bir hastalık kabul etmek ve tedavisi için imkânları kullanmak son derece doğal ve olması gereken bir sonuçtur. Allah’ın bu nimetini helal daire içinde aramanız ancak bir fazilet olabilir.
Çocuk olmuyor diye boşanmak şart değildir. Eğer bu durum eşlerden birinin tahammül seviyesini zorluyor ve sağlığını etkiliyorsa boşanmak normal görülebilir, belki bir psikologla görüşülebilir. Bununla yaşamayı kabullendiğiniz takdirde bunu eşinizle paylaşınız ki o da rahatlasın. Tam tersi kaldıramayacağınızı anlarsanız da boşanmayı düşünmeniz bir vebal değildir.
Çocuk sahibi olmak güzeldir ama yaşamak için şart değildir.
Allah yardımcınız olsun.