Eşim çok sinirli ve anlayışsız, ne yapmalıyım?

Hocam benim eşim polis, evlendikten sonra İstanbul’dan Ankara’ya gelin gittim. Kına, düğün gibi şeyler istemedim. Eşyası olan bir eve gelin gittim çünkü nasıl olsa doğuya gideceğiz diye düşündüm. "Yeter ki evliliğimde huzur olsun, gerisi önemli değil." dedim.

Evliliğimizin ilk aylarında bazı şeyleri fark etmedim ama sonradan eşimin ani sinirlenmeleri ve parlamaları başladı. Çocuğumuz doğduktan sonra eşim her şeye karışmaya başladı. "Sen uyutamıyorsun, anneme ver o uyutsun." gibi şeyler söyleyerek anneliğimin başında beni yetersiz hissettirdi. Çok uykusuz kaldığım için zorlanıyordum ama buna hiç anlayış göstermedi. "O uyumuyorsa ben de uyuyamam, evde uyutmaz beni." diyordu. Ben de bütün sabrımı oğluma veriyordum ama en ufak şeylerde bana sinirleniyordu. Çorabını kapının oraya bırakıyor, montunu ve pantolonlarını ortalığa atıyor, defalarca uyarmama rağmen hiç düzelmiyordu.

Oğluyla çok ilgileniyor, hakkını yiyemem ama her şeye müdahale ediyor. "Bu çocuğu uyut, bu çocuğu emzir, bu çocuğun üstünü değiştir." diye hep emir veriyor. Hatta bir keresinde yatakta uzanırken içeriden seslenip "Çocuk düşüyor, koş!" diye bağırmıştı. Sürekli kavga ediyorduk. Ben doğuda yalnız kalmaktan sıkılıp dışarı çıkmak istediğimde bu hep sorun oluyordu. O ise eve kapanmak istiyordu. "Sürekli seni dışarı çıkarmak zorundaymışım gibi hissediyorum, bıktım." diyordu. Bir izin gününde evde olup diğerinde dışarı çıkmak istiyordum ama o, "Evde huzurluyum, dışarı çıkmak istemiyorum." diyerek hep karşı çıkıyordu. Çoğu zaman "Her izin günümü mahvediyorsun." diye suçlanıyordum.

Kavga ederken küfür eder, evi dağıtır, elinden bir şey düşürse "Senin yüzünden oldu!" derdi. Bir gün "Seni boğacağım, geberteceğim! Dua et kucağında çocuk var!" dedi. O anları unutamıyorum. Çok ağladım, çok yıprandım. Beni çok sevdiğini söylüyor ama bunun sağlıklı bir sevgi olup olmadığını bilmiyorum. Ben de onu seviyorum, severek evlendik ama bu huylarından çok yoruldum. Ne yapacağımı bilemiyorum.

Eşim, benim sürekli yanında olmamı, ona hizmet etmemi, oğluma iyi annelik yapmamı ve bir birey olarak kendi başıma hiçbir şey yapmamamı istiyor. Heveslerimi hep kırıyor. Oysa eş dediğin destek olmaz mı? Heveslendirmez mi? "Başaramasan da denedin." demez mi? Ben onun her kararına destek oldum ama o beni hiç desteklemiyor.

Evliliğimizin ilk yıllarında eşyalara çok zarar verirdi. Küçücük bir şeye sinirlendiğinde elindekini fırlatır, küfür eder, kırardı. Örneğin bir vantilatörümüz vardı, sesi biraz yüksekti. "Baş şişiriyor" diyerek kırdı. Ona çanta almıştım, silahını çizdi diye yırttı. Çok ağladım, oğlum da böyle görmesin diye yalvardım. Şimdi biraz azaldı ama hâlâ ara ara oluyor.

Dün yine tartıştık. Ben onun istemediği cevapları verince hemen tehdit etmeye başladı: "Buna bir karış bak ben sana zindan etmiyor muyum? Bir sezeyim bunu bak neler yapacağım sana!" Konuşmamı istemiyor, cevap verdiğimde daha çok sinirleniyor. Ama o beni susturdukça ben deliriyorum.

Çocuk olduktan sonra ilişki konusunda da sıkıntı yaşıyoruz. Çok yorgun olduğumda "Şimdi değil, sabah olsa?" dediğimde sinirleniyor. Ben evlendiğimizden beri hiç reddetmedim onu ama bana “Sen iyice 50 yaşında kadın oldun." diyor. "Ne yapayım, başka kadına mı gideyim?" gibi şeyler söylüyor. Robot mu olmalıyım? Yorulmamam mı lazım?

Eşim evdeyken asla yalnız kalamıyorum. Kitap okumama bile izin vermez, "Sonra okursun." der. Çocukla oynarken bile "Gel yanımızda dur." der, uzanıp dinlenmeme izin vermez. Tuvalette bile rahat bırakmaz: "Ne zaman çıkıyorsun? Hadi gel!" der. Çünkü yalnız kalmayı hiç sevmiyor ama bu bencillik değil mi? Benim için çok yıpratıcı oluyor.

Bazen "Mutsuzum." dediğimde "Ben çok güzel bir evlilik yaptım, ben mutluyum, beni ilgilendirmez." diyor. Aile terapistine gitmeyi öneriyorum ama kabul etmiyor.

Maddi olarak hiçbir sıkıntım yok. Cebindeki son parasını bile verir ama manevi olarak çok zorlanıyorum. Eşim namaz kılıyor ama sonradan bu bilinçle tanışmış. Aileden görmediği için çok eksikleri var. Evlenirken içimde hep bir "acaba" vardı ama istihareye yatmıştım, olumsuz çıkmamıştı. "Nasibim buymuş" deyip kabullendim ama bu evlilik nasıl devam edecek, ne yapmalıyım, bilmiyorum.

Önceden "Gurbetteyiz, yalnızız, bu yüzden tartışıyoruz." diye düşünüyordum. Ama artık İstanbul’a taşındık ve sorunların devam ettiğini gördüm. Demek ki mesele yalnızlık değil, bizmişiz. Eşimin ailesiyle konuştum ama çözüm olmadı.

Şimdi evlilik yıl dönümümüzde aylardır gitmek istediğim bir yeri söylüyorum, "Tamam, götüreceğim." dedi ama bugün yine "Oraya gitmek istediğine emin misin? Onun yerine şuraya gidelim." dedi. Ben "Burayı merak ediyorum." dedim. "Sen istiyorsun diye gidiyoruz, lanet olsun, bir şey de söyleyemiyoruz!" diyerek yine beni suçladı. Ağladım, "Allah bunun hesabını sana sorsun." dedim. O da "Gözyaşlarını ortaya döküp yine oyununu oynadın!" dedi. Beni hep suçlu durumuna düşürüyor.

Bir yerde okumuştum: "Kadın ancak cahil bir erkeğin evinde aşağılanır. Salihlerin evinde kadın prenses olur." Ben bu duyguyu hiç yaşayamadım.

Eşim hep "Düzeleceğim." diyor ama bir hafta sonra tekrar aynı şeyleri yapıyor. Gerçekten düzelir mi? Ben ne yapmalıyım?